آخر خط

من تا ته ناامیدی رفتم و برگشتم.

تا ته خط رفتم  و برگشتم.
جایی که امیدی نیست، اما هنوز نوری در دل هست.
گاهی آدم مسیرش رو گم می‌کنه، از خودش دور میشه، ولی خدا راه برگشت رو باز می‌ذاره.
من برگشتم، نه چون قوی بودم، بلکه چون خواستم دوباره بهتر بشم.

می‌خوام از اشتباه‌هام عبور کنم، از گذشته یاد بگیرم، و قدم به‌قدم به آرامش نزدیک‌تر بشم.
گاهی نمی‌دونم چرا مسیرم این‌طوری شد، اما مطمئنم هر سختی حکمتی داره.
الان فقط می‌خوام آدم بهتری باشم — از قبلِ ناامیدی، از قبلِ ته خط.